Nowoczesny przemysł TSL, filar europejskiej gospodarki, podlega licznym wymaganiom i przepisom. Właściwa organizacja transportu ma ogromny wpływ na rozwój poszczególnych krajów, a także na warunki pracy oraz bezpieczeństwo kierowców i innych użytkowników dróg. W dzisiejszym artykule przyjrzymy się jednej z najważniejszych porozumień w transporcie drogowym, konwencji AETR. Do kogo mają zastosowanie postanowienia Konwencji i w jakich sytuacjach? Sprawdź to!
Konwencja AETR (skrót od „Accord Européen sur les Transports Routiers”) jest umową, która ustanawia kilka kluczowych zasad transport międzynarodowy. Został uchwalony w Genewie w 1970 roku.
Porozumienie AETR jest instrumentem prawnym, którego celem jest harmonizacja przepisów w różnych krajach, poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego i utrzymanie odpowiedniego standardu warunków pracy zawodowych kierowców.
Polska podpisała Konwencję AETR wkrótce po jej uchwaleniu - w 1971 r., ale różnica w przepisach krajowych znacznie opóźniła ratyfikację umowy. Wreszcie przepisy AETR obowiązują w Polsce od 1992 roku. Aspekty regulowane umową AETR znajdują się m.in. w Kodeksie Pracy oraz w Ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców.
Konwencja AETR reguluje:
Umowa AETR ma zastosowanie do wykonywanych międzynarodowych przewozów drogowych poza granicami państw członkowskich Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz na terytorium krajów, które podpisały konwencję - pojazdami zarejestrowanymi w tych krajach.
Konwencja AETR wskazuje również minimalny wiek kierowcy - 18 lat w przypadku pojazdów z naczepami i przyczepami o maksymalnej dopuszczalnej masie do 7,5 tony oraz, w standardzie, 21 lat dla innych pojazdów. Zgodnie z postanowieniami konwencji AETR kierowcy przewożenie pasażerów musi być również 21 lat pełnoletni.
AETR przewiduje rozliczanie czasu jazdy w okresach tygodniowych i dziennych. Przepisy stanowią, że tygodniowy czas jazdy kierowcy nie może przekraczać 56 godzin. Jednocześnie należy wziąć pod uwagę całkowity okres jazdy dwutygodniowy, który nie może przekraczać 90 godzin.
Jak to przekłada się na codzienne sekcje? Zgodnie z artykułem 6 Konwencji AETR dzienny czas jazdy kierowcy wynosi 9 godzin i można go wydłużyć dwa razy w tygodniu - maksymalnie do 10 godzin.
Konwencja AETR ma na celu poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego i zwiększenie efektywności transportu międzynarodowego, zarówno w kontekście transportu pasażerskiego, jak i towarowego. Kluczowym aspektem jest harmonizacja przepisów dotyczących warunków zatrudnienia i czasu pracy kierowców zawodowych, eliminując w ten sposób różnice prawne między krajami.
Oprócz wyżej wymienionych zasad dotyczących maksymalnego dziennego i tygodniowego czasu jazdy kierowcy powinni wiedzieć, ile dziennego czasu odpoczynku wynosi zgodnie z zasadami AETR.
W jaki sposób konwencja AETR reguluje okresy odpoczynku na promie lub pociągu? W takiej sytuacji odpoczynek można podzielić na maksymalnie 3 okresy, a całkowity czas aktywności kierowcy między nimi nie może przekraczać 60 minut. Kierowca musi być wyposażony w miejsce do cumowania lub kanapę.
Umowę AETR ratyfikowały następujące kraje: Albania, Andora, Armenia, Austria, Azerbejdżan, Belgia, Bośnia i Hercegowina, Bułgaria, Chorwacja, Cypr, Czechy, Dania, Estonia, Rosja, Finlandia, Francja, Grecja, Gruzja, Hiszpania, Irlandia Północna, Kazachstan, Liechtenstein, Litwa, Luksemburg, Łotwa, Macedonia, Malta, Mołdawia, Monako, Holandia, Niemcy, Norwegia, Polska, Portugalia, Rumunia, San Marino, Serbia, Słowacja Słowenia, Szwajcaria, Szwecja, Tadżykistan, Turcja, Turkmenistan, Ukraina, Uzbekistan, Węgry, Wielka Brytania i Włochy.
Tak, zasady AETR zapewniają ramy regulacyjne dla krajów, które podpisały Konwencję - wszystkie kraje są zobowiązane do włączenia ich do swoich wewnętrznych systemów prawnych.